çocukluk arkadaşı

çıkarsız, hesapsız kitapsız günlerden elinize kalan dostluklardır.

benim en sevdiğim çocukluk arkadaşım işitme engelli ve otizmliydi hiç konuşmadık belki ama birbirimizi çok iyi anladık hep eğlendik birbirimizi çok severdik ilk dansımı onunla yapmıştım bana ilk sarılan erkek arkadaşım oydu diğer çocuklar ondan korkardı sanırım o da onları pek sevmezdi hep ikimiz oynardık onunla öğrenmiştim gerçek sevgiyi içten sevmeyi ve koşulsuz arkadaşlığı birkaç yıl önce trafik kazasında kaybettim can arkadaşımı ama hep gülümseyerek hatırlayacağım hiç unutmayacağım onu

bende hiç olmayan zıkkım. annenin memur olması ve pek makbul bi evlat olmadığımdan yaprak gibi ordan oraya savruldum açıkçası. çok özenirim çocukluk arkadaşlarına. kıskanırım hatta.

kişiliğime kötü yönde en ufak etkisi olanların amk. iyi yönde etkisi olanları da minnetle anıyorum.

hiçbir menfaat söz konusu değildir

16 senelik arkadaştır. en çok onunla görüşülür o sevilir. çok geçmeden geri kalanın yalanın dolan olduğu anlaşılır. özellikle bir kaç seni sevdiğini söyleyen ama sana dünyanın en değersiz insanıymış gibi davranan gereksizden sonra. sabaha dek dertleşilir de, gülmekten karın da ağrır. candır bir nevi.

oturduğum evin sokağından hergün en fazla 5 kişi geçerdi.küçücük evde kardeşimi büyüttüm.kısacası çocukluk arkadaşım olmadı benim

samimi olduğum bi tane var yaklaşık 15 yıldır falan görüşürüz hatta bikaç hafta önce 2003 yılında yazdığım günlüğü bulmuştum can dostum güzel insan diye bahsetmişim sağolsun hala adamlığına zeval gelmedi

çocukluk arkadaşımın babasıyla benim babam çocukluk arkadaşıymış, bizim arkadaşlığımız oradan geliyor. babamlar yaklaşık 35 yıldır birlikteler, bizde doğduğumuz günden beri birlikteyiz dediklerine göre. sonra taşındık mahalleden ama hiç kopmadık tabi hatta hala topluca bir araya gelip babalarımızın yaptıklarını anlatırlar dinleriz bizde. 20 yıldır hiç kopmadık inşallah da kopmayız, tek bir telefonu yetiyor her şeye. yani kısacası benim için çocukluktan kalan en büyük mirasım o diyebilirim

babasının adına varana kadar aradım facebookta bulamadım.

17 senelik bir dostluğumuz var,üç kişiyiz diğer ikisi erkek babalarımız,annelerimiz hep tanışlar samimiler,biriyle aynı mahallede oturuyordum diğeri uzaktı bize,kıskanırdı kıskanmasın diye yanına giderdik çok güzel zamanlarımız oldu,şimdi bir tanesi ikinci yılını okuyor üniversitede birinide iki gün önce yol ettim,ben mezuna kalıp kendime işkence ediyorum,iki gün önce yol ettiğim ile daha iyiyiz,daha yakın o bana aynı yaşta olmamızdan da olabilir belki bilmiyorum diğeri abimiz korur kollardı,varsa böyle dostlarınız kardeşleriniz bırakmayın abi nolursa olsun bırakmayın

tam olarak 11 seneye yaklaştı sanırım. ilkokul arkadaşı da diyebiliriz. birlkte büyüdük. gerçi ben hep sıskaydım o büyüdü beni korudu.hep yan yana olduk, gün geldi kavga ettik, sinir etti ama bırakmadık birbirimizi. aynı liseye gittik. aynı tastan içip aynı ekmeği yedik. aynı dönemde aşık olduk ikimizde birlkte üzüldük. umarım beni bırakmaz. seviyorum onu. adamın dibisin bro

aranızda güçlü bir bağ vardır tam anlamıyla kardeş gibi görüyorsunuzdur ölene dek arkadaşlığınız sürecek düşüncesindesinizdir, yaptığı hataları sırf çocukluk arkadaşınız olduğu için görmezden geliyorsunuzdur. ama bir gün görmeye başlayacaksınız. bu dostluk sadece çocuklukta kalacak.çünkü artık çocuk değilsiniz.artık masum değilsiniz.

birisi orospu oldu diğeri de okuyor

biz kopalı uzun zaman oldu bir bakayım dedim de herife siyah gıcır bi' bmw almışlar. vay anasını dedirtti. ben diş teli takmak için 10 takla atıyorum lan. insan büyüdükçe daha çok anlıyor hayatın adil olmadığını.

aq benimki evlenip çocuk yapmış. üstüne bir de hayat kadını olmuş. çocukluğuma lanet ediyorum ln

apartmanda aynı yıl doğduğum,paylaşamadığım biriydi. beraber top oynar bisiklet sürerdik.hiç beklenmedik bir anda apartmana yeni bir aile taşındı ve 3 çocuk olduk.yeni gelen hemen elimden aldı çocukluk arkadaşımı. 3.bir kişi gelince hep bozulur ya o hesap. yıllar sonra annesiyle bize geldi. tavla attık. maziyi andı. özlemiş beni kereta.ben onu hiç özlememiştim. küçük yaştan beni başkasına değişeni özler miyim hiç.

erken evlenmeyeni makbuldür

yıllar sonra görünce insan şaşırıyor hatta ilk başta görünce vay la bu hala yaşıyormuş dedim oysa ki ben benimle irtibatı kopan insanların hayatının son bulduğunu zannederdim

çok muazzam bir nimet insan için. gerçekten başka bir şey sanırım bu yıllanmış arkadaşlıklar. özellikle büyüdükçe yeni yeni insanlar tanıdıkça farklı arkadaşlıklar edinince yıllanmış arkadaşlarının ne derece önemli olduğunu daha iyi anlıyorsun. "üniversitede arkadaşlıklar çıkar ilişkisi üzerine yeağğ" goy goyuna girmek istemiyorum. hem üniversiteden hem büyüdükçe farklı ortamlardan edindiğim arkadaşlarım da gayet iyi insanlardır. arkadaş seçiminde seçiciyimdir çünkü. çıkar üzerine arkadaş edinmezsen çıkarcı arkadaşların da olmaz onu bir geçelim bence. ama yine de eski arkadaşlıkların adı da tadı da bir başka oluyor sanırım. tam olarak ne olduğunu bilmiyorum ama başka olduğu kesin. çocukluk, ilkokul, lise arkadaşları... eğer şanslıysanız gayet iyi hissettiriyor, kalabalık hissettiriyor seni. hukukumuzun 10 yılı aştığı 5-6 tane arkadaşım var. hepsiyle de hala çok sıkıyım. bu arada 3 tane yeğenim var benim. dayıyım yani. bugün 2 tanesinin doğum günüydü. bütün akrabalarım toplanmış evde. aramızda 1000 km var neredeyse. kendimi kötü hissettim. aileden eksik hissettim biraz. memlekette okuyan bir çocukluk arkadaşım var. ben bir mağazayla sadece telefondan görüştüm. kendisi gitti hediyeleri aldı, paketletti, kurye gibi gitti yeğenlerime ulaştırdı. şimdi evden görüntülü aradılar çocuklar müthiş sevinmişler, 3'ünün de keyiflerini görmeniz lazımdı. bana olan sevgilerini görmeniz lazımdı. resmen dayılık görevimi yaptım 1000 km öteden.gururlu hissettim 3 tane küçük hediyeyle :)) oysa ben hiç bir bok yapmadım, ne yaptıysa ordaki arkadaşım yaptı. hem de düşünmedi bile, ya öf bile demeden. i̇kiletmeden. bilmiyorum böyle küçük detaylar benim için fazlasıyla önemli. hayattaki nadir şanslarımdan bir tanesi olabilir bu bir avuç çocukluk arkadaşım. i̇yi ki varlar ne diyim...

bende de var bi tane allah basimdan eksik etmesin konuşacak birşeyler bulamadigimiz da eski sidik muhabbetlerini aciyoruz yok sen küçükken öyle yaptin yok sümüğünü yedi vs. ulan hic bir arkadaş onun yerini tutamaz dobradir. komiktir allah herkese boyle dost nasip etsin be. (bunları dediğimi duysa gözleri yasarir )

dün bana mesaj atti: oğluşumun sünnetine beklerim...:(

la bu arkadaşlıklarin bize en büyük nimeti paylaşmayı öğretmesidir bence, eskiden yediğin o salçalı ekmek veya domatesli ekmek ketçapli ekmek ne bileyim arttırılabilir daha, bir parça ondan alırdın bir parça diğerinden o senden alırdı herkes herkesten birşeyler yerdi ne güzel günlerdi be allah insanı yanlış insanla buluşturmasın ve yalnız bırakmasın.

güzel anı olarak kaldılar

neredeyse hepsiyle hala yakın arkadaşım ama hepimiz okuduğumuz için başka şehirlerdeyiz. bu başlık beni üzdü...

çocukluğu geçtim liseden bile konuştuğum sadece 2 arkadaşım var. en güzel arkadaşlarımı üniversite de edindim. sorun bende mi acaba tek çocukluk arkadaşlığını sürdüremeyen ben miyim

onlar evlendikçe sıra bize mi geliyor aq diye bir duygu belirir içinde.

eski mahallemizde beraber sokakta oynadigimiz, sokak kesmeyip eve gecip bilgisayarda oynadigimiz arkadasimin bu aksam kina gecesi yarin aksam da dugunu var. tuhaf bir his, şoklardayım sözlük

yıllar geçtikçe ulan yaşlandık he dedirtirler ödsmkef

(bkz: 15 yıl devirmek ) erkek arkadaşlarımı kıskanıyorum nasıl evlendiricem onları bilmiyorum hayatlarına bir kız girdimi kuduruyorum resmen. kız arkadaşlarıma gelince gün gelip evlendiklerinde uzağa giderlerse benim bittiğim gündür buraya yazıyorum.

şu hayatta güvendiğim görüştüğüm gülüp eğlendiğim sadece onlar var. hepsi ilkokuldan. 9 kişiyiz, bazen birbirimize küfür de ederiz ama kimse kimsenin arkasından iş çevirmez. en zor anda destek olan yine onlar olur. birimizin evi diğerlerinin de evi sayılır. birimizin parası olmadığında o gün ona her şey diğerlerinden olur. lise-üniversite arkadaşlarında bu samimiyeti bulamadım. hep bir çıkar ilişkisi vardı işin sonunda. kısaca kaybedilmeyecek değerler

babamın tayininin çıkması sebebiyle şehir değiştirdiğimiz için hiçbiri kalmadı. çok küçüktüm iletişimimiz koptu hep, şu an sosyal medya hesaplarından takipleşmek dışında yaptığımız bir şey yok. yıllarca devam eden arkadaşlıklara, çocukluk arkadaşıyız muhabbetine o kadar özeniyorum ki, dostluklarınızın daim olması dileğiyle...

14 senelik çocukluk arkadaşım var bi dönem yıllarca küs kaldık ama barıştığımızda her şey eskisi gibiydi sanki hiç küsmemiş gibiydik her haltı beraber yaptık, ağladık güldük benim canım yandıysa onunda yandı, onun yandıysa benimde yandı. şuan aramızda kilometlerin olmasına rağmen her şeyiyle yanımda olduğunu hissediyorum.

dünyanın en güzel ve en masum arkadaşlığı ve yahut da dostluğudur. her şeyi beraber öğrenir beraber keşfedersiniz. ne olursa olsun arkanızdadır keza sizde öyle. gözleriniz kapalı ona güvenebilirsiniz. "düşsem kaldıranım olur mu?" derdiniz hiç olmaz mesela. lakin sonra atar kendini bir köprüden. gitmiştir ve bir daha ne o dönecektir ne de onun gibisi gelebilecektir. o gittiğiyle sizde terk edilmişliğinizle kalır ve yaşarsınız. tabii buna yaşamak denirse.

bugün doğum günü. öyle kötü şeyler yaşadık ki aramızdaki ne tür bir bağ olduğunun henüz tam farkında bile değiliz. eskiden en güçlü duygunun "sevgi" olduğunu düşünürdüm oysa yeni yeni fark ediyorum ki, bana kalırsa en güçlü duygu "nefret" duygusu. ama öyle lanet şeyler yaşamamıza rağmen ondan nefret edemiyorum. özür dilerim sevgili dost, senden nefret edemediğimden dolayı özür dilerim. doğum gününü buradan kutluyorum ve gözlerinin yeşilinden öpüyorum. kendine iyi bak çocukluğum...

ezgiydi adı ama atom karınca derdi herkes yıllarca görüşmeyip düğününe gidip oynadım şimdi de çocuğu olmuş ne zman ansam yüzümde bi gülümseme olur güzel anılarımsın atom karınca

memur çocukları bilir cocukluk arkadaşı zordur bizim için. lakin ben en güzelinden kaptım birtane 15 yıldır hic kopmadık her yaz görüşürüz ve araya hic soğukluk girmez. sevgili ikizim seni seviyorum:)

çocukluğum bebekliğim her şeyim.çok nadir küssek de hiç ayrılamadığım,ettiğim hakaretlerin,ciğerini düşürecek kadar sert vuruşlarımın da karşılığını aldığım,her şeyi beraber yaşadığım insan.seni seviyorum.

kendisiyle çok derin bir ilişkim var, seni seviyorum ulan 💞

annem beni fazla dışarı çıkarmazdı. bu bahsi geçen çocukluk arkadaşım da mahallenin en yaramazıydı. bi gün zar zor annemden izin aldım ve onunla dışarı çıktım. o kadar uzak yerlere gittik ki ben oraları ilk kez gördüm ama o her gün disarda oldugundan ayak yolu yapmis oraları. annemler de saatlerce bizi aramışlar meğer. bizi bulduklarında annem beni eve çıkartıp cok fena dövmüştü. arkadasimi da annesi döverken kacmis bizim kapıya gelip "serap teyze bırak artık yeter" diye ağlamıştı. annem de beni bırakıp onu içeri almisti birlikte aglamistik. ne zaman çocukluk arkadasi denilse aklıma beni dayaktan kurtarması gelir. seni seviyorum koca oğlan

beraber büyüdüğüm, aynı tabaktan yemek yediğim, beraber sabahladığım, aynı şarkıyı defalarca bıkmadan dinlediğim, evde otururken birden kalkıp süslendiğim, küçükken ben betüş olucam diye kavga ettiğim yegane insan.. su an hayatımda yok. hiç bi seyini bilmiyorum. instagram takipten çıkmış, mesajima cevap vermedi hem de buna sebep olacak hiç bi şey yapmadım. tek bildiğim tıp okuyor şimdi

kıskanmakla başladı, tekrar kıskanmakla bitti. şimdi ne telefon mumarasını biliyorum ne de adresini. görmeyeli 2 yıldan fazla oldu. bu dünyadaki en büyük dileğim onunla tekrar dost olmak. ama gelmeyecek bir gemiyi beklemekten soldum artık

çook uzun bir süre sonra görüşebileceğiz. keyfime diyecek yok. (bkz: özlemişim ipneyi)

attığı kazık mükemmeldi.

onunla yeniden buluşmak kaldığın yerden devam etmektir çocukluğa

gitmiş yine içiyor birazdan arar gel beni al diye

yeri geldiğinde üzülmene mani olan yeri geldiğinde de en fazla üzülmene sebep olan kişiler topluluğudur

tanışma anınızı hatırlamadığınız ve muhtemelen hayatınızın en güzel dönemlerinin bir parçaları olur kendileri. sanırım yanlarındayken hissettiğiniz mutluluk da sizi o günlere götüren canlı kanlı kişiler olmalarından kaynaklı. ben çok çocuklu ve sık bi mahallede büyüdüm. çocukluğum muhteşem geçmiştir bu yüzden hani çocukluk olayını dibine kadar yaşayanlardanım diyebilirim. neyse ben teletabiler'i çok severdim. bi gün herkes kendine bi teletabi seçmişti, tabi çocuk çok olunca bana yetmedi. ya da mahallenin lider ablası halime beni dışlamış da olabilir bilemedim şimdi. gerçi mahallenin lider abisi de benim abimdi gidip ona şikayet edebilirdim ama ben daha çok dişe diş kavga etmeyi tercih ederdim. öhöm neyse. şu an samimiyetimin devam ettiği arkadaşım da lala olmuştu. bende onu öyle kaydetmişim telefona. koskoca kız lala'm diye kayıtlı kalmış :) geçen getcontact'ta görmüş bunu, bilmiş hemen benim olduğumu. araya ne kadar süre girerse girsin samimiyet bir gram eksilmiyor. yanlarındayken davranışlarım konuşmam falan değişiyor, sorsan doktor olacak bu hanım kızımız, yarın bigün insanların kafasına beynine girecek ama yanyanayken şiveye bağlayıp mahalle kadınlarına dönüyoruz. asdfghsj bakın mesela şu da aramızdaki özel dilden bir kesit (#2061624)

benden tam 9 ay sonra doğmuş (bkz: çocukluk arkadaşının doğduğunu görebilmek) bebek olduğum için hatırlamıyorum tabi ama bunca yıl kavga da etsek küssek de her türlü barışıyoruz çok güzel bir şey ya çocukluk arkadaşı ailen gibi oluyor üstelik seni herkesten daha çok tanıdığı için kimsenin bilmediği özelliklerini biliyor bugün buluştuk onunla mesela pislik sen zaten ailedensin deyip kendi oturup bana iş gördürdü böyle şeyler de olabiliyor ama bahçelerindeki çitlere ismimi kazıdığını gördüm peki bunu neden yaptın diye sordum ama cevap vermedi özetle çocukluk arkadaşlarının bahçelerinde kocaman isminiz yazabiliyor :)